Giraffe bij de voordeur

Vannacht heeft het flink geonweerd. Nouja, flink... Enkele medevrijwilligers waren erg onder de indruk en hebben uren wakker gelegen, maar de andere Nederlandse, Claudia, en ik hadden geconcludeerd dat dit een voor Nederlandse begrippen gemiddeld onweersbuitje was. Ik heb dus niet uren wakker gelegen. Ja, wat donder, wat flitsen en hop, weer knorren.  Het heeft dus vannacht ook geregend.
Waar ik wèl van onder de indruk was, is dat ik vannacht hyena's hoorde huilen in de buurt van ons kamp. Je weet niet hoe ze klinken, maar je wéét dat het hyena's zijn. Een soort huil gevolgd door een soort blaf. Nou, da's geen olifant hoor ;-)

Vanmorgen zijn Rachel en ik warempel tegelijk opgestaan. De afgelopen week hadden we een heel ander ritme; zij ging lesgeven op de crèches in de dorpen en ik ging uren vroeger al de deur uit voor gamedrives. Toen ik onze gordijnen open deed, stond er een giraffe aan de voordeur. Ja, echt waar! Nog geen drie meter van ons terras af! Zó leuk! Rachel vond het helemaal super, een giraffe is haar favoriete dier. 

Een van onze chauffeurs, Chris, is een Zulu hier uit de buurt. Hij was vandaag de reisleider op de culturele trip door de omgeving Hluhluwe. Een koude, maar leuke dag. We zijn begonnen in een klein dorpje, Nompondo. Daar ontmoetten we Mtu, de lokale gids die ons samen met Chris rondleidde. Het regende er erg hard, dat zorgde voor modder en nog meer kou. Een gehuchtje met een café, een gehuchtje met een winkeltje, maar ook een highschool hebben we bezocht. De kinderen van 15 t/m 18 hebben hier les. Er zitten 1049 kinderen op de school. In één klas komt dat uit op een flink gemiddelde, soms wel 56 kinderen in een klas. Gelukkig soms ook 30. Op deze school worden de kinderen voorbereid op universiteitsstudies. 
Een studie is erg duur in Zuid-Afrika. Mijn Zuid-Afrikaanse nicht Francis vertelde me dat een studiejaar in totaal zo'n 7000 euro kost soms. Dat scheelt nogal met bij ons hè. Veel zwarte kinderen mogen gratis naar school en gratis studeren. Erg frustrerend voor de blanken natuurlijk. Maar natuurlijk is educatie de enige oplossing om uit de armoede te komen voor de Zulu's. Een van de winsten voor de Zulu's van het beleid van Mandela.
Waar werkloosheid in heel Zuid-Afrika zo'n 26% is, is het in Nompondo maarliefst 65%. Vanzelfsprekend is er dan dus ook veel armoede en dan is er daarnaast ook nog het probleem  van HIV en aids. 
Mtu leerde ons, net als Mama Grace en de Zulu-chauffeurs, weer de hoognodige Zuluwoorden. Sanibona is hallo, ninjani is hoe gaat het en siyabonga is dankjewel. Natasja, ga maar vast oefenen, voor als je ook gaat ;-)
We hebben wat gekletst met de jongeren en tot slot hebben ze werkelijk prachtig voor ons gezongen! Ik ga proberen het filmpje ervan te uploaden, maar ik weet niet of het lukt! Het lied dat ze zongen heet zoiets als Shosholosa. Het wordt beschouwd als een soort volkslied. Het werd vroeger gezongen, als de mannen soms dagen van huis waren. Het wordt gezongen op het ritme van een trein, dat is hoe het ontstaan is en de titel klinkt ook als het ritme van de trein. Mtu is een grappenmaker, hij vroeg ons alsjeblieft dit lied in te studeren met onze vrienden thuis zodat we bij een volgend WK de vuvuzela's zouden thuislaten en gewoon leuk zouden gaan zingen... :-)

Na de school bezochten we een sangoma, een traditionele medicijnvrouw. Als we onze schoenen buiten lieten staan mochten we binnenkomen. Ze had twee dames in de leer. Chris vertelde dat mensen een teken krijgen, of een droom, wanneer ze sangoma moeten worden. Je wordt het niet zomaar. Het is een roeping. Dan ga je in de leer en leer je over botten, bomen, insecten en welk effect er kan worden verkregen door wat bij elkaar te voegen. Er werden takjes van een bepaalde boom of struik gebrand als een soort van wierook, speciaal voor ons. Je mocht ook nog langer blijven zitten, als je je toekomst voorspeld wilde hebben. Nee, ik ben niet gebleven. Ik zie wel wat er gebeurt. Wat gebeurt, gebeurt. Een van de dames van het fotografieproject, Kellie, is gebleven. Ze doet heel geheimzinnig over wat ze heeft gehoord, haha!

In een gehuchtje is meestal ook een gemeenschapshuis. Bij Mama Grace is het gemeenschapshuis flink en is het een crèche geworden. In het gehuchtje waar we vanmorgen waren, is het wat kleiner. Meer een hutje met een rieten dakje erop. De mannen zitten aan de ene kant, de vrouwen aan de andere. Mtu en Chris lieten er zien hoe de Zulu's de taken verdelen. Op de vuurplek lagen twee houten, langwerpige borden met handvaten. Mtu en Chris kwamen er eerlijk voor uit; de grote is voor de vrouwen, want die werken hard en doen alles. Koken, poetsen, voor de kinderen zorgen. De kleine is voor de mannen, die zijn lui (hun woorden!) en doen niets. Dus hebben ze ook niet veel eten nodig. Naast de vuurplek stonden ronden, stenen, bewerkte urnen. Vroeger gingen ze daar water mee halen in de rivier. Tegenwoordig hebben ze daar jerrycans voor en gebruiken ze de stenen kannen voor bier. En nou komt ie.... Mtu en Chris legden uit, de grote is voor de mannen, de kleine voor de vrouwen. Want... De vrouwen moeten nog komen, dus die kunnen niet dronken worden, de mannen wel. Als er een bejaarde man bij is, dan moeten de jonge mannen voor hem bier in de houten mok doen en aan hem geven; een oudere man moet verzorgd worden. 

De lunch was verrukkelijk! Ik heb de hele week nog niet zó lekker gegeten, met alle respect voor het personeel hier. Dat was lekker zeg! In een soort Zulu-restaurantje. Heerlijk vers en gevarieerd, veel soorten groenten en ook nog salade en rijst. En twee soorten curry voor de carnivoren onder ons. 

Na de lunch zouden we, met risico op bevriezing, want het is hier nu echt heel koud, een gamedrive doen in Hluhluwe Umfolozi, het wildreservaat waar mijn ome Keesje, nicht Jacqui, mijn mama en ik vorig jaar mei waren. Maar door een miscommunicatie was de sleutel van onze gametruck foetsie. Helaas! Of niet helaas? We zijn teruggereden naar ons iets warmere basecamp. Als je op een open truck zit met 15 graden kun je 4 lagen kleding dragen en een deken hebben, maar dat is verrekte koud als de truck vaart maakt!
Daarom waren we wat vroeger terug dan gepland. 

Dat geeft mij nu tijd om mijn blog bij te werken en foto's te deleten die niet weg moeten. Want vanmiddag zal er door de regen hier ook geen gamedrive zijn. Dat gaat niet, het is dan te onveilig op de modderige, gladde en steile wegen hier op Thanda. 
Hier in de lodge, de gemeenschappelijke woonkamer, eetkamer, bar en kantoren zeg maar, staat er al een film op voor mensen die dreigen zich te gaan vervelen. Ik ga me wel vermaken! Eindelijk tijd om wat te lezen. 

Ik hoop dat de spinnenschade meevalt hier, want die spinnen gaan nu allemaal aan de wandel na de regen. De slangen ook. Er zat al een rainspider binnen. Zoek maar op op Google. Da's een flinkerd. Getsie. Ook de gecko's gaan nu de cabins in, maar die vind ik niet eng. Ze zijn hoogstens wat vervelend, omdat ze overal op kakken. 

Nogmaals dankjewel voor de leuke reacties! Wat leuk om te zien dat er zoveel mensen meelezen. Ik ben er zeker van dat ik nog heel veel mooie dingen ga meemaken hier. 

Liefs en tot morgen!