Leeuwenvoedsel en kindersnot

Wat leuk dat er zoveel mensen reageren, dankjewel! Ik probeer ook een beetje mijn eigen herinneringen op (digitaal) papier te krijgen om het straks allemaal nog eens terug te kunnen lezen. Leuk om te zien dat jullie zo betrokken zijn en allemaal meegenieten. 

Weten jullie hoe laat ik er vanmorgen uit moest? Om 5.10 uur. Serieus. Om 6.00 vertrok de gamecount. Gamecount is letterlijk vertaald wildtelling en dat is precies wat je doet. De safaritrucks worden over speciale tracks verdeeld en gaan alle wild tellen dat ze zien. Valt mee hoor, want veel wild verstopt zich. Maar je ziet ook veel! Zoals de alphamannetjesleeuw die een gnoe had gevangen, hem lekker lag op te peuzelen, ons verbaasd aankeek en vervolgens met zijn volle buik ging liggen om een after-dinner-dutje te doen. En een hele giraffenfamilie. Met een jonkie erbij. Zo schattig, dat jonkie had van die pluimpjes op de stokjes op zijn hoofd. En die dwarrelden een beetje op en neer in de wind.
Nyala's natúúrlijk, zou ik bijna zeggen. En zebra's. Impala's. Aasgieren. Wrattenzwijnen. 

Na de wildtelling moesten we ons snel verzamelen. We waren wat laat terug want we waren wat verdwaald. We konden dus gelijk op de volgende truck klimmen. We reden een kilometer of 5 verderop, in de bergen. We zijn een ochtend gaan helpen in Mama Grace's crèche. Dat gebeurt elke week. Zij werkt vrijwillig of voor héél weinig geld. Drie vrouwen komen haar helpen. Voedsel voor de kinderen krijgt ze via voedselbonnen van de staat. Ze heeft 34 kindertjes tussen de 1 en 5 jaar in haar crèche zitten. Ze spreken Zulu onderling, maar ze leren de kindertjes wel Engels. Ze kunnen al tellen, lichaamsdelen noemen en zijn nu bezig kleuren te leren. Ze zingen, dansen, doen stoelendans en spelen buiten. Maar vooral... Ze willen geknuffeld worden. Ze rennen naar het hek als ze de truck met vrijwilligers zien aankomen. Allemaal blank, dus makkelijk te  herkennen. Ze juichen als je aankomt en steken direct hun armpjes uit omdat ze opgetild willen worden, geknuffeld willen worden. Zulu's hebben een hele kleine persoonlijke ruimte, dus ze zijn heel dichtbij. Het was heerlijk om al die blije koppies te zien. Ik heb heel wat afgeknuffeld, maar toch blijft in je hoofd rondzingen wat Amanda deze week vertelde.... 70 tot 80 % van de Zulu's heeft aids. 
Mama Grace en de andere dames doen erg hun best; ze leren ze handen wassen, tanden poetsen. Petje af voor die dames! En dat allemaal voor niets of een hongerloontje. Diep respect voor Mama Grace. Ik zou willen dat ik voor hen de Action leeg kon kopen, speelgoed en kleurpotloodjes enzo. Mama Grace is tegelijk ook de oprichtster van de moestuin voor het dorp. African Impact ondersteunt dit. Amanda vertelde dat African Impact nooit zomaar geld geeft, maar ondersteunt in dit soort dingen, zoals zelfstandig proberen groenten te kweken en kippen te houden. De andere helft van ons gezelschap was ook aan het helpen in de moestuin.
Het breekt je hart om te zien dat ze zo weinig kansen hebben, die kindjes, maar er wordt hard aan gewerkt deze kansen te vergroten. 

Bij de crèche is het erg stoffig van het zand op de speelplaats, dat gemixt met kleffe kinderhandjes die je overal aanraken en wat kindersnot toe. Dat maakt dat we allemaal errug graag onder de douche gingen toen we terugkwamen :-)

Was erg leuk, de crèche, maar ik zou niet op het communityproject willen staan, net als mijn huisgenote Rachel. Ik zei tegen haar: "ik zorg het hele jaar al voor kinderen joh," en toen zei ze: "ja, ik ook!" Blijkt dat ze schoolhoofd is op een basisschool! Pfoe! Overdosis kinderen zou ik zeggen, maar een echte vakidioot dus! En al schoolhoofd met haar 38 jaar, knap hoor!

Weer wat feitjes bijgeleerd over de familie van de grote katten. Toen ik de vorige keer in Zuid-Afrika was, heb ik The Big Four gezien (leeuw, olifant, buffel, neushoorn) en nu weer! Ik zou zó graag es een luipaard zien (nummer 5), maar, zeiden ze hier, reken er maar niet op, die zie je haast nooit. Ze gaan ook van wildreservaat naar wildreservaat. Ze springen over alle hekken heen. Een andere truck dan waar ik in zat heeft deze week tijdens de gamedrive wel 2 cheetahbroertjes gezien en mensen die hier al wat langer zijn hebben ook cheetahjonkies gezien. 
Weten jullie waarom de cheetah zo'n zwarte strepen op zijn snuit heeft, als een tranenlijn? Dat is omdat ze zon daar dan naartoe gaat en dus niet in de ogen van de cheetah schijnt.
Weten jullie hoe cheetahjonkies zich anoniem houden? Door te imiteren. Ze imiteren een ander dier, met vacht en al. Weten jullie welk dier? De honingdas. Die is zwart met een witte streep op de rug. Zo zien cheetahjonkies er uit. Omdat als ze dan in het nest liggen, waar de mama ze verstopt, ze op honingdassen lijken en andere roofdieren doorlopen. De honingdas is namelijk supergemeen, dus die willen ze ontwijken. Een honingdas valt dus gewoon een leeuw aan. 

In de middag was er weer een gamecount gepland, een wildtelling. Maar die was helaas niet heel erg spectaculair. We hebben niet veel gezien, wel heel erg gezellig gekletst. Mooi hoe er op de rest van de wereld consensus is over hoe luidruchtig Amerikanen zijn en hoeveel bravour ze hebben ;-) De Engelsen, Belgen, Australiërs etc nemen hen niet echt serieus, hahaha! Maar we kunnen allemaal wel goed met elkaar opschieten hoor! Tis meer van ene oor in, andere oor uit met alle bravour. 

Vanavond is de presentatie van het fototeam. De allermooiste foto's worden getoond. Ik ben ontzettend benieuwd. Die kunnen er wel wat van! Bij mij mislukt meer dan de helft ;-)

Ik zal proberen weer wat compilatiefoto's te plaatsen van vandaag. Dat is wat sneller met uploaden. 

Liefs en tot morgen!